یکی از وزیران دربار خلفای عباسی به نام اصمعی می گوید : « روزی به شکار رفته بودم که در بیابان بی آب و علفی گم شدم . به شدت تشنه و به دنبال گریز از مرگ بودم که خیمه ای را در وسط بیابان دیدم . به طرف آن خیمه رفتم و در آنجا زن جوان و زیبایی را دیدم . سلام کردم و از او تقاضای آب کردم . رنگ از صورتش پرید و گفت : در خیمه آب هست ولی از شوهرم اجازه ندارم آن را به تو بدهم اما مقداری شیر برای نهار خود دارم که آن را به تو می دهم .»
پس شیر را به من داد و من آن را نوشیدم و به استراحت پرداختم . طولی نکشید که از دور کسی پیدا شد و به سوی خیمه آمد . زن تا متوجه او شد برخاست و ظرف آب را برداشت و بیرون خیمه به انتظار ایستاد .
در این لحظه دیدم که پیر مرد سیاه و لنگی که شوهر این زن بود نزدیک شد و از شتر پیاده شد . زن با عجله دوید و از شوهر استقبال کرد و پاهایش را شستشو داد اما هر چه زن بیشتر به او محبت و احترام می کرد آن مرد با بد خلقی و تندی جبران می کرد و تمام خستگی خود را نثار آن زن می کرد . هر چه زن به نرمی با او حرف می زد او با خشونت جواب می داد !
من نتوانستم این وضع عجیب را تحمل کنم و حاضر شدم از سایه زیر خیمه بلند شده و زیر آفتاب سوزان قرار بگیرم اما این صحنه را نبینم .
وقتی از خیمه بیرون رفتم آن مرد به من اعتنایی نکرد اما زن دوید و با احترام مرا بدرقه کرد . وقتی این احترام را از آن زن جوان دیدم گفتم : حیف از جوانی و زیبائیت نیست که در اختیار این مرد بد اخلاق گذاشته ای ؟! او نه جوان است و نه زیبا ! نه پول دارد و نه اخلاق خوب ! تو چرا به چنین شخصی این همه احترام می گذاری ؟!»
زن جوان با شنیدن این حرف ، سخت ناراحت شد و گفت : « افسوس بر تو که با اینکه وزیر مملکت اسلامی هستی دو بهم زنی می کنی و با این سخنان پوچ می خواهی محبت همسرم را از دلم جدا کنی !»
من که از این سخنان بسیار متعجب شده بودم با نصیحت او روبرو شدم که گفت : « از پیامبر (ص) سخنی شنیده ام که می خواهم به آن عمل کنم تا با ایمان کامل از دنیا بروم . شنیده ام که آن حضرت فرموده اند : نصف ایمان ، شکر و نصف دیگر آن صبر است . » سپس گفت : دنیا چه خوب و چه بد ، چه تلخ و چه شیرین ، می گذرد و مهم آن است که انسان با ایمان بمیرد . دنیا پل رسیدن به آخرت و سرای همیشه باقی است . « بانوان نمونه ( با استفاده از خانواده در اسلام ) »
